Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Rationis enim perfectio est virtus;
Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Laboro autem non sine causa;
De vacuitate doloris eadem sententia erit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. De hominibus dici non necesse est. Ad eos igitur converte te, quaeso.
Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Comprehensum, quod cognitum non habet? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Qui convenit?
Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.
Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. At multis malis affectus.
Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Que Manilium, ab iisque M. Esse enim, nisi eris, non potes. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Non potes, nisi retexueris illa. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Nulla erit controversia. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sullae consulatum?
Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Minime vero istorum quidem, inquit. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quis istud possit, inquit, negare?
