Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Hoc non est positum in nostra actione. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Quid vero? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Ea possunt paria non esse. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Quam si explicavisset, non tam haesitaret.
Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Istic sum, inquit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Cur id non ita fit? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Certe non potest. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Sed quid sentiat, non videtis. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Sed quid sentiat, non videtis. Minime vero istorum quidem, inquit. Praeteritis, inquit, gaudeo.
Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Paria sunt igitur. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Minime vero, inquit ille, consentit.
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam quid possumus facere melius?
Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed ille, ut dixi, vitiose. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
