Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Facillimum id quidem est, inquam. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos.
Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Primum quid tu dicis breve? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Rationis enim perfectio est virtus; Sedulo, inquam, faciam. Non est igitur voluptas bonum. Eaedem res maneant alio modo. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?
Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quo tandem modo? Cur iustitia laudatur? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Ut aliquid scire se gaudeant? Quid iudicant sensus? At iam decimum annum in spelunca iacet.
Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Negare non possum. Tenent mordicus. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quare ad ea primum, si videtur; Cyrenaici quidem non recusant; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. At enim hic etiam dolore. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Quae cum essent dicta, discessimus.
Et nemo nimium beatus est; Quid, de quo nulla dissensio est? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Pauca mutat vel plura sane;
Nescio quo modo praetervolavit oratio. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Utilitatis causa amicitia est quaesita. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nemo igitur esse beatus potest. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.
